Athæn

O mnie

Czasem mam wrażenie, że noc rozumie mnie lepiej niż ludzie. Jest cicha, ale obecna. Jak stara fotografia - trochę zniszczona, ale właśnie przez to prawdziwsza.

Najlepiej czuję się tam, gdzie światło już się wycofało, ale jeszcze nie zrobiło się zimno.
Choć prawdę mówiąc - lubię, gdy powietrze jest ostre. Gdy chłód przypomina, że się istnieje.

Robię zdjęcia, których nikt nie zobaczy. Kolekcjonuję figurki, których nikt nie dotyka. Gram w historie, które kończą się źle - i właśnie dlatego do nich wracam.

Nie lubię być w centrum. Ale lubię, gdy ktoś widzi to, co zwykle umyka.

Gdybyś miała opisać siebie jednym kadrem, co by to było?