🏆 Lamentum

O mnie

Zmarnowany mężczyzna w bluzie z kapturem, z raną na twarzy stoi centralnie przede mną. Zaraz przy brzegu dachu ośmiopiętrowego budynku wpatruje się w ulice poniżej od czasu do czasu kiwając się w przód i w tył, jakby robił to do jakiegoś cichego rytmu.
-To...Kawałek drogi w dół. Może powinieneś się cofnąć? 
-Nie wydaje mi się. To tylko kilka sekund spadania może.
Wpatruje się co chwila w swój zegarek. Stary analogowy model. Byłabym w szoku, gdyby wciąż działał.
-Pogadajmy w środku. Na moje oko nie zanosi się, by przestało prędko padać. 
-Nie mam ochoty na rozmowę. 
-Po prostu... Uważam, że powinieneś stąd zejść. Mogę Ci pomóc. Wydostaniemy się stąd.
Przez chwilę po prostu nic nie mówił.
-Matka złamała Twoje skrzydła. Zostawiła Cię, byś uschła w tym brudzie, jak każdy z nas. 
-Masz na myśli mój samolot?
Ton jego głosu wyraźnie się zmienił, na tyle, że zimny dreszcz przeszył mój kręgosłup.Był wyraźnie rozsypany, dopiero teraz dotarło do mnie jak głupia byłam, próbując sprawić, by zachował się mądrze.
-Zapomniałam zapytać, jak masz na imię?
-Nie chcę być zapamiętany. 
Ponownie zamilkł. Mogłam zauważyć, jak jego ciało sztywnieje, a oddech staje się coraz cięższy i głośniejszy z każdym wdechem.
-Dlaczego ciągle patrzysz na zegarek? Czekasz na kogoś?
-On nie działa... Jest zepsuty, tak jak wszystko wokół.
-Ale... Wciąż go sprawdzasz. 
-Mówiłem Ci. On nie działa.
Nagle ciszę przerywa przenikliwy pisk i trzaski mojego radia. Ktoś próbuje się skontaktować. To może być Tax.
-Mi...czy...słyszysz?
-Tax! musisz mi pomóc
-Zanik...mi... Nie mogę...Jeśli mnie słyszysz, musisz dostać się do metra. Połączenie Westbound z..... metro jedzie zaraz pod....Nie...kogokolwiek...
Tax! Słyszysz mnie?
Po chwili transmisja ginie w okolicznym martwym powietrzu.
-Kurwa! Dobrze. Stacja metra. Dam radę.
Mężczyzna stojąc na krawędzi tylko się przysłuchiwał.
-Dobra, znam wyjście, choć ze mną!
-Skończył Ci się czas...
 Po czym rozchylił swe ramiona i skoczył w dół.